Ecja nëpër vuajtje
|
Ecja nëpër vaujtje
Ecja nëpër vuajtje xhelal ferizi autori Duke ecë nëpër vuajtje Un që po shkruaj emri im esht vuaj autori xhelal ferizi |
|
 |
   |
 |
Më gdhendni në gurë
shkruan Xhelal Ferizi autori i vargjeve Shqiptare
shqiptarë nga Mitrovica e Kosoves
jo jo nuk më largoni ju
e bukura shoqëri
miq të dashur që më keni ftu
me të pafundmen dashuri
se un e kam përbuzë arin
kam prekë flakë e zharin
se un nuk kam llogaritë
as superfuqitë
as nuk kam kqyrë pazarin
se i del tregu jetes time
për atdhe nëpër krajata mundime
e kam përbuzë mercenarin tradhtarin
pushtuesin barbarin
e kam perbuzë kur më ka joshë
qdo lakmi e blerje sarhosh
bizarin lajkatarin
që me ftonte
për të shkelë
për të shkelë lulet shqiptare e barin
për të shkelë mbi liri mbi shqiptarin
kur una e doja qdo gurë e qdo zallë
të dheut tim antik
un i vargjeve i djeguri lirik
e un shqiptarit tim në ballë
i kam qëndisë me mallë
diamante aq shum si zallë
që ai kah qielli me shëndritë
gjithqka me mahnitë
edhe vet bukuritë
un largova satan
e grek e sllavian
e sulmues të tjerë
me vargun tim si erë
për ju o të mi shqiptarë
hi u bëra e zharë
me vrullin tim kombtarë
deshta vetëm vlerë
për ju per atdhe deshta nderë
o të dashurit e mi të mjerë
te sjellur nëpër sadisten rrotë
mbi kët të pa mëshirshmen botë
si dje si sot
deshta që ju në europë
të mos ndaheni si copë
se lot jemi ngopë
ju deshta në gurëdritë
më të bukur se ingjijtë
si ato grimcat qiellore
të zbritura vizllore
diamante curril ujore
me qelq n’ miliona drita
q ë të jeni vet dita
që të jeni vet puna
q ë te mos ju përfshijë dhuna
me hajmalinë time pendë
të gjithve me rendë
deshta me ju qëndisë
me kodin e dashurisë
që të mos ju quajn të ult
e punen ta keni kult
e dijet shkollore
si hyjnitë qiellore
e ,lidhjet për dore
te gjith nëpër fije
si damarë etnije
si zingjirë etnik të mëmë shqipërije
që me lidhjet varg
më gzoni mua këtu larg
këtu nëpër memore
në troje të huja prore
me kët pendë pikatore
ndër yje qiellore
e diamante nënujore
që e mbushin hyjnitë
e ju s’e keni ditë
se e mbushin për ju
në gjuhë shqip me këndu
me mija shartime
e langje përkushtuese ndjenja e kombinime
qe perzihen ,me shije t’bereqetit
e me valë të detit
e me vitamine yjore
me përzierje lotore
të qerpikve ylberore
me shum kombinime
me ujvarë lugine e za kanarine
të gjitha këto thesare
për token shqiptare
për paqe e liri
për mal e për vrri
për nënën shqipëri
a e shihni si qajë
sa gurë e dhe ndajë
duke mos lënë kund glob
duke mos lënë kund kob
përmbi ju me ra
ju s’ keni me më nda
nga dheu i nanes
nga hisja e dardanes
as e magjikes etni
ku i thonë mëmë shqipëri
kahdo ju me gurë
me artin plot nurë
keni me m’ thurë
një të madhe dashuri
me germa shejtri
dhe për at’ dashuri mbi dhe
nën diellin me u nxe
keni me mbajtë fe
e’punë e etni
si nën qiellin gri
si në n’ qiellin blu
gjith keni me vlu
si’q vlon e yllit zemer
me të bukurin emer
si mashkull si femer
kah jeni shqiptarë
ne fushë e në arë
rrini të pa ndarë
rrini të gjiith tok
si vllezer e shokë
e kahdo me miq
mbjellni ura e fiq
që të lidheni me fe
me mbajtë tokë e dhe
rrini ku jini le
mos u nxeni me ikë
jasht shtetit me frikë
se kjo ësht një thikë
që i ngulet atdheut
o djem të skenderbeut
dhe vdisni mandej në mjerim
në të vuajturin vrapim
në të pa fundmin mundim
sa i depresionushëm i shëmtuar
kurbeti i pa kthim
ndaluni mos gaboni
as veten as mua mos më largoni
po vraponi vraponi
mbas pune vloni
për të ardhmen këndoni
luftoni varfrinë
mbani diturinë
edhe në gji kur të fleni
si nji kangë refreni
si dhuratë diellore
në bankat shkollore
e me fjalë gojore
si nëpër msonjtore
si nëpër llogore
si nëpër qdo udhë
kur ta shihni me rrudhë
ndonjë shqipe me halle
që ndanë gurë e zalle
me dhimbje duke qa
se fatit ësht nda
ofroni pak gji
të dheut shqipëri
pak mëshirë pak afërsi
pak dashuri
shqip pak fe e atdhe
mos e leni me u bre
mos e leni mos e leni me kokë në hi
lidhuni me njeriun tuaj
se lidhja e huaj
nuk ju mbanë për gjaku
as së ardhmes kah caku
si lidhja zemrore
e gjuhës arbnore
mos kqyrni nëpër hile
mos lakmoni në dinakri e skile
nëpër t’ këndshmen erë
jo me e lanë të mjerë
lokemadhen etnike shqipëri
por të gjith me u shkri
në një dashuri
kush leht e me vrap
që të gjith me u kapë
në të shëndritshmet yje
n’ për ara e n’ për pyje
Se ju lidhin nyje
në qoftë se ju në varfri
pajtoheni me u shkri
jo jo asnjiherë
mos rrini të mjerë
se ju jeni vlerë
me at asht t’skeletit
porsi rryma e detit
se jeni vet vjetërsija
o fiset e mia
ilirinë antike
e ti o i lashti komb e fis
Bëhu përkushtim e etikë
dhe gati rri mbi dhe
bashk rri me tri fe
për hirë të emrit të madh atdhe
oj qiellore lashtsi magjike
shqipërija etnike
e bukura pasardhse ilirike
punoni punoni e këndoni
vraponi të gjith mbas lules
kah dielli e hana shikjoni
kah shpresa si fati i vules
mos leni mos leni si pykë
me hy ndër ju ndoj myk
me u ftofë at shpirtë me akull
me u rrëzua për dhe si shakull
vraponi nëpër kombaja
n’ traktor me rrotë të mdhaja
vloni gjithkah mbi ara
shqipni në punë ma e para
se n’varfri të prishet fara
mos rrini si qyqet n’ gurinë
t’ ju ikun mot e stinë
t’ ju shkelin shkja e shkinë
por rrept siq shkrep vetima
të dilni andej kah rima
kah arti i juaj e bima
kah puna si vetima
te gjith e në rimë të motit
te lidhur në besë te zotit
të lidhur për fije të barit
me shpirtë e ndjenja të arit
ju bijtë e yllit t’ shqiptarit
të lidhur me tuajin dhe
me hanë e diell me u nxe
me tuajat ara e pyje
me tuajat qielllore yje
me qiellin tuaj të kthjellur
me grurin tuaj të mbjellur
mos ecni askund me dyshime
mos lakmoni në gjak e krime
vloni në punë në shpresa e vlime
e mbani kahdo ata breza
të mos ju bien kobe të zeza
hile e qthurje mbi kokë
kujdesë o miq e shokë
se vrrije e bejshkë e bokë
na namin na kjajnë mbi dhe
na vdesin komb e fe
na i prishin gjene e gjak
na lidhin në shekuj me lak
në pranga n ‘për etni
na mbshtjellin me varfri
qakaj e shqartha të’ zi
na vdes nëna shqipëri
kur’t’ na i ngatrrojnë tri fe
na ndahen gurë e dhe
e turren grek e shkje
me gojë tërrpi t’ përgjakun
na e fusin thiken e lakun
me marrë hise pa va
shqipërinë e bëjnë me qa
të gjallë kan me na tha
vraponi përmbi rrota
se shpejt po sillet bota
mos rrini n’ llafe t’ kota
se sot po kqyret vrapi
e shkolla dija e hapi
e gara e dominimit
vraponi përmbas shkrimit
n’ për klasa e banka shkollore
ti nxeni stin’t kohore
në punë o djem e qika
ti ruani ato fabrika
e un nga galaktika
do t’ mbledhi gjith për ju
ngjyrë yjesh për me shkru
e tjera hajmali
për fat të nanë’s shqipni
që mirë të më shoh zoti
q ë mirë t’ shkojnë stina e moti
gjithmonë mbi shqipni
si mbi qiellin gri e si mbi qiellin n’ lara
un do të sjellë germat
cila do t’ zbret ma e para
prej qiellit si fat nëpër udhë prej bumi
si me vershue langjet ylltare n’ formë lumi
për ti lëshuar në shqipëri për etni kah fara
për me ujitë fatit curril e ujvara
për ti ecë etnisë gjithmonë pun’t e mbara
nëpër mirkuptime n’ kullimme me ecë moti
me qenë lidhë për zemre tri fe që i don zoti
e përmbi gjithqka tjetër puna e mahnija
me vizllue kulture ah fiset e mija
ju nuk më largoni o shoqri shqiptare
se un i marr shekujt nëpër gjuhë amtare
edhe i nxis n’ për ju nëpër thelb e gjak
me folë drejt e mirë pa hile e pa lak
e ju sjellë dobi gjithkah shpirtit tuaj
duke ju mbjellë vargje nga ky dhe i huaj
ku kam mbetë i tretur si një gurë me halle
un ju mbloj me vargje nga kto anë me zalle
un ju dërgoj shprehje me mote e lotit
njëmijë dashuri nëpër qiell të Zotit
që ju mirë e bashk n ë tri fe në at tokë me arë
ne at ballkan t’ bukur ku jeni fisi i parë
të rrini ndër shekuj duke ecë me punë
me paqe eliri pa robri e dhunë
që të vloni punës të rrini shqiptarë
që të korrni frytet në kopsht e arë
që të duani jeten trollin gjithkombtarë
ku të la i pari me fise e me troje
me at gjuhë të rrjedhshme si mjalta ndër hoje
kahdo në lidhje fjale e solidaritetit
se të bukura i keni ato valë të detit
ato bjeshkë e pllaja ato qehlibare
ju mungon e fortë veq lidhja shqiptare
e ju mua më bëni si një gurë i gdhend’
sa her q e t’ kaloni të më mbani n’ mend’
ma leni në shesh një të bukur pendë
në daq’it në rugovë në daq’it në mirditë
ne daq’it n’ mitrovicë trupin ku e kam rritë
në drenicë të kuqe mbi at trimrorë dhe
ku rrënja e stërgjyshve, nisjen e ka ndje
nëse doni me gdhendni me një pendë në dorë
n’qendër të kanines në lushnje a në vlorë
që ta shoh at detin e fushen myzeqe
hanen me at vetull kur vardiset e re
kah deti e kah fusha në daqit në delvinë
nëse doni në artë apo në janinë
në kostur të bukur ne t’shndritshmen follorinë
më gdhendni në atdhe me një pendë në dorë
le të jet ngjyrore si e bardha borë
gjithkah le ta shohin edhe vizitorë
edhe kombe të huaj gjithkah që vijnë rrke
se un derdhi ngjyrë vetëm për atdhe
se e dua mbi të gjitha etninë time të artë
që ma lëshuan mbi dhe yjet atje lart
se mua m’ vlon nëpër gji të pendes
nëpër shpirtë të vlueshëm e ‘nëpër qender t’ mendjes
vetëm për etni gjithkah nëpër deje
dfashuri yjore pa nodj dallim feje
po ju mua më gdhendni kudo te një urë
ma skalitni penden me shndritjen bilur
se ajo fort po kjanë me ato lot ylli
për të arta fusha e të argjendta pylli
ato kroje drite me valë ngjyrë akullnaje
me ngjyrë stalaktiti që pikon në pllaje
kur alpet e zbresin nga borbardha e kthjellur
thue po lshojnë qielloret mbi hjeshi tue mbjellur
më gdhendni ku të doni të shoh dhimbjet t’ motit
qamërinë kosoven kto dy pika t’ lotit
Të dhimbshmen që ka qa deri sa shum’stina
kan percjellë piskamen mbi orbitë t’ n’hapsina
atje ku rrijn engjujt t ‘zotit pa ndoj sherr e hile
gjithkush punes t’ vet nëpër shum profile
atje ku lëvizin yjet për kah puna
ku nuk njihej lufta as gjaku e dhuna
atje qamëria e kosova kan mbrri
nëpër ëngjuj t’ larëm nëpër ngjyra gri
duke qa të dhunuara të shkrumbuara hi
edhe kan dridhë ëngjujt që kan dalë para zotit
me ankime e dridhje qerpikun majë lotit
kahdo q e shpërnda ësht dhimbja n’ për anë
kahdo që n’ qamëri e’ n’ kosovë e kan lanë
shkelsa e pushtues barbar e sllavian
e vargjet t’ mia dhimbjen e kan marrë me pendë
e kan stolisë qiellit në germa me rendë
të lame me lot e me pa fajsi
dhimbjen gjithkombtare shpërnda n’ për gjithsi
prandaj ju kët pendë keni për ta gdhendë
në nji përmendore në guri skulpturë
e n’ krahnorë si shtizë ma leni n’ flamur
e ju mos më ndani as si gurë mbi dhe
më leni n ‘përjetsi me pendë në atdhe
e në trupin tim kahdo q ë të doni
nëpër shekuj t’ shekujve sa do q ë të rrnoni
si nji lapidarë me pendë n’ dorë m’ shikoni
mandej me ndoj varg aty shtroni ese
poezi lirikë e ndoj pikë lot vese
me gdhendni në gurë me penden time ari
kudo q ë ju doni përmbi dhe shqiptari
nëse doni në ndoj pyllë nëse doni n’koder
në lezhë a’ n’ durrs n’ ‘ n’ ulqin a’ n’ shkoder
më gdhendi ku do ku flet shqip kosova
kah durrsi a tirana ballshi e libohova
nëpër vende t’ bukura si ti spjegoj ndryshe
ku këndojnë bilbilat bashk me dallëndyshe
ishin aq magjike mi kan marr dy sy
mi kan shëndrrua n’ joshje në ngazzlim m’ kan kthy
ja njoh vendit tim qdo pllëmbë e kadaster
më gdhendni po deshtët edhe n’ gjirokaster
ne saranden e bukur edhe mbi himarë
përmbi llogara me penden si ujvarë
duke shkri dashuri per vallbardhat e detit
mbi lartsinë qiellore si gurra e tërmetit
qe të shoh zallinat mahni mbi mahni
si ka ditë ai art i yllit me i shkri
edhe detin jon me shkambij e korale
ah ti shoh me brusha dushk e fushë e male
me gdhendni me pendë në dorë përmbi dhe
që të shkruaj për vllezrit etnik me tri fe
qe ju kur të ndezni me vaj e me mëri
të vini n’ pendën time pak prehje me pi
më gdhendni n’ shëngjin me sy kthye kah deti
ku shikimi i gjerë kah syprina m’ treti
aty kam pasë gjetë gjith mallë’ngjimet t’ motit
kam pas’ shkua aq thellë përmbi qiell’ të zotit
me flladin në krehje nëpër shpirtë me l’mim
kam lëshua mija shkrime e t’ thellin mendim
përmbi t ‘lmueshmen faqe ah të detit tim
sa thell kam pas shkue s e bashku me puhi
në hapsira t’ thella mbushë me dashuri
aty njoh qdo udhë qdo kokërr e dhe
prandaj un për komb vuaj shum o tri fe
se e dua zallinen e gjuhë e kulturë
qdo pikë e valë deti muzikë art e gurë
edhe ato hjejshi e valle shqiptare
më gdhendni ku t ‘doni vise shqiptare
nëse doni n’dibër nëse doni n’ rubik
në ferizaj shku n’t”bukurin kaqanik
në strugë e në ohër n’ t’bukurin manastir
kahdo gjaku i kuq n damarë rrjedh ilir
kudo që t’ me gdhendni kudo që t’ m’ guroni
bashk me penden time ju që t ‘më kujtoni
por kujdes o vllezer penden mos e thani
nga gjiri im i mallit as kurr mos e ndani
se ajo nga un vdes me ikë e thahet
me lot e me dënesje drue se e mjera lahet
prandaj mos ma ndani ma leni në gurë
të gdhendur për shpirti me një ngjyrë bilurë
më gdhendni në pejë në prizren n’ gjakovë
në llap e gollak në shalë e n’ tetovë
nëse doni lart atje përmbi sharr
që ma leht për ju shndritje e diell të marr
se un jam i jetes gjithkah që t’ gurësohem
me penden në dorë për ju po mundohem
që të bëhem gurë që të bëhem dhe
ku ju të jetoni si vllezer n’ tri fe
prandaj un gjithkund ndjehem në atdhe
kahdo të më gdhendni n gjilan e’n besianë
kudo të më gdhendni ku thonë shqipni nanë
un as nuk mërzitem as me rrudha t’ ballit
për mua jan një dheu e kokrrat t’zallit
t’gjitha njejt i dua më gdhendni
por penden time kurr mos ma largoni
se e dua për dri e dua për bistricë
për shkodër janinë për llap e drenicë
e dua per shalë per gryka e lugiina
e dua per mirditë per shkrepa e rrëpina
e dua për langje për mollë e për fiq
e dua për hasëm që të gjuaj armiq
e dua dua për të bukura vasha si sorkadhe
për dele që blegrojnë në ara e livadhe
e dua për kombin që kur t’ mbytet n’ halle
me l’shua vargje shprese si ndoj rimë n’ kavalle
e dua për bujqsi e dua për stinë
për qdo lloj currili zog e kanarinë
e dua për dhi e dua për kunadhe
për vrrijen e bregun për bjeshken e madhe
e dua për ara për rrafshina grunaja
e dua për gurra e dua për pllaja
për tufanin ere me grumbuj plot sterrë
e dua për t’ kqijat nga toka me i herrë
e dua për driten e dua për yllin
e dua për këngen e dua për fyellin
dhe ju kur t’më gdhendi nëse ma largoni
penden time t’ dashur ju do ta verboni
prandaj un ju lutem të gjithve mbi dhe
kahdo që ka kombe kahdo që ka fe
aman penden time kahdo amanet
më duhet për lum më duhet për det
me ja kndue pikat bardh curril bardhore
ne dritë të vizllimes në bardhsi valzore
ma leni at pendë s e me duhet për paqe
mos me lanë ngatrresa as mos me lanë gjaqe
kahdo që shum kombe të ndezen me mëri
më duhet me pikë me pika ingji
dhe kur të vijnë shekujt për me pyet për ne
më duhet për ankime mbi gurë e mbi dhe
më duhet për paqe nëpër kombe e fe
nës e penden time nuk ma leni pran
keni me nxit n’ lot yjë e diell e hanë
se ajo me pika currili u ka kndue
me miliona vargje qiellit i ka shkrue
prandaj mos e ndani asnjiher prej meje
se ka ka shkrua për kombe e për shum lloje feje
ka këndu për dhe për glob e për hise
për paqe e mirsi me pasë nëpër fise
më gdhendni o bashkkombas nëpër dhe të parve
kahdo që të doni në dheun e shqiptarve
në pukë në iballe edhe në lipjan
në junik në istog edh në vicianë
në drenas skenderaj në rahovec e klinë
në krujë e në laq edhe në kurbin
në korqë në të bukurin t’ lashtin elbasan
n ‘shijak e kavajë në fier e pojan
ne luginë të matit në të bukurin dhe
ku e ngau me vrap kalin trimi skenderbe
me gdhendni në gurë me penden në dorë
në tropojen e bukur me pllaja me borë
në has e në kuk’s e të bukurin të lashtin prizren
edhe n’ peshkopi ‘ a te brigjet në erzen
në buzë të vjoses a në buzë të bunës
mos më ndani pendes mos më ndani punës
se ajo me vargje edhe kur ma s’ jam gjallë
do ti kndon zallinat e trojet me mallë
E shkruar nga poeti epiko lirik
Shqiptari Mitrovicas Xhelal Ferizi në mërgim
kontakti me autorin shqiptarë nga Mitrovica e Kosovës
përndryshe kosova ësht dardania e vjeter shqipëri verilindore
——————————————————————–
kur shkova në diell
Kur shkova në diell
Shkruan Xhelal Ferizi
nga etja për dritë shkova drejt e në diell
duke ecë me flatra duke ikë nga errsira
dhe sa ma lart,duke ikur ,flutrim, nëpër qiell
më doli para rrezëtarja,krahlira
u quente kështu përcjell’sja e miqve,ajo shoqëruese diellore
që kishte trup rrezje zemër rrezje ,e strukturë
si në shpirtë si në gjak rrreze,ishte ,ajo rrezatore
ma shkriu vuajtjen të tokes ,dhe lotin si gurë
kur hyra në mbretri me një dënesje dheu në,qerpik
me ligj të tokes së ftoft,me gjuhë të pakuptim
mendova se më shohin urrejteshëm si armik
më sollën një engjull n’ ,përkthim
e cila diellit ankesat e mija ia përkthen
përse un në tokë nisa e thash përse nëpër krim
pse o diell me ecë po na len
pse o diell përse po na nxenë
dhe kur shekuj me fakte i shpalosa toksorë dëshmueshëm me gjak
e letrat e globit me plot njerzore intriga
viktima e foshnjeve të therrura në të shtëpisë prak
e tjera fakte të liga
që toka i mbanë në kazanin e saj ferr pa ndërgjegje
i ushqen,me urrejtje në mes kombesh e,me urrjetje në fe
po pse i thash o ju drita jepni privilegje
pse falni ju dritë për token me dhe
dhe ata në një gjuhë qiellore
rreztare sa e lehtë për gjak
si lulja kur lëmon me aromë
e flladi që frynë ngapak
ashtu disi në gjak lmueshëm më fliste
përkthimi aq ma gjik ,si fyell
mendova se dikush më pëshpëriste
si qiellit ndritshëm që i flet’ ai yllë
më dhan ujë rreztarë me rreze me pi
për gjak më dhan do lëng drite
dhe rreze si ujë currili
që në’ për kroje të arit rrezanish rridhte
atje gjithqka ishte e arit
si kroni si ujë si ato pika
si shiu e dhe rrushi ngjyrë ari
me rreze ishte antika
dhe më shtruan në shtrat dukati me fjetë
do lule plot diell e që pëshpërisnin
dhe vuajtje nuk pashë në at jetë
veq drita që qdo gjë qëndisnin
me prekë askund nuk prekja
n’ flutrim shkoja me rreze me ari
nga askush mbrapa nuk u ndjekja
atje vetëm paqe kishte
me rreze më mbahej damari
mandej në gjuhë të lashtësisë
që e përqonin rrezet n’ kuvend
ju thash se jam i etnisë
që ësht një pllëmbë e vendë
atje thash në troje të lashta
ku poshtë e shihni at shtresë
ku më lindi mishi e rrashta
atje u rrita me besë
atje në trojet e t’ par’ve
ku guri më njeh n’ meditim
un jam i fisit t’ shqiptarve
që loti më rrjedhë në mërgim
ma qitni ju thash një fat
me shije tjera orbite
më jepni at drit me uratë
të mos më blejnë djajt me mite
e token ma kthe me hise
pse gjygj i keq më ra rrisk
mos me le pa komb e fise
o diell i arit si disk
kështu nëpër gurë rreztarë mahnije
që i kishin ata si kolor
kam folë me gjuhë etnije
kam prekë dhe diellin me dorë
e kur u shtruen të mirat
e,kur të mirat ushqime
erdhen rrezet dorë lirat
për miq erdhen n ,shërbim
o zot sa ,shum ndriqime
shërbenin me plot argëtim
shtat dit e shtat net rreztare
në jastek e jorgan n’ pupla ari
shtëpit me i far ere dehë’tare
n’ hapsir,po rrinin mbi bari
një bari si erë që ushqehej
me dritë të lëmueshme me brushë
një lëvizje e lehtë që i ndjehej
qdo fije si një ëngjëllushë
dhe takova të gjitha shtresat
ju fola për tokën tonë
ju thash se në shekuj ngatrresat
një akull pa shpirtë na i shtreson
ai ësht një sipërfaqe
që mbulon shum gurë e dhe
nuk ka kund manushaqe
i druejn shum kombe e fe
dhe ësht akull ma i ngriri
që vjen nga moska e sibiri
ju fola për moskë e parisin
berlinin në hartë e n’ kongres
ua tregova me gjak e lot plisin
dhe prerjen me thik në besë
e hapin’ tim të vajtueshem
e fundin tim pa cak
dridhshëm e dënesshëm pendueshëm
por faktet ua shkrova pa lak
ju thash se në pragun tonë
kan ardhë lugat e klanorë
ju thash se mbetë jemi vonë
të lidhur me këmbë e dorë
kur lotin tim për qudi
në ari e kthenin tue pikë
ngrihej si kokërr ingji
e shpresen s e,lente me ikë
kështu me shum të mira
të ëmbla fjalë diellore
kah vinin ëngjëllushat krah’lira
m,përkthenin gjuhen arbnore
sa mirë në shtat dit u ndjeva
me shum ngjyra ,e ,puhi
me rreze të lëngshme u ushqeva
n , t,pa’fundem,at dritë rrokulli
dhe pashë aty jetë pa gjyqe
ku ari ishte qdo shpirtë
atje nuk kishte kryqe
as gjveshje as prishje e shumfytyrsha të pështirtë
aty gjithqka ishte rreztore
aty gjithqka ishte paqsore
atje nuk kishte vrastarë
të gjith ishin rrezatarë
atje ishte kullue
jeta me ari plot
atje gurr e krue
prej arit po rrjedhte si vesa
as dhun nuk pashë as hile
veq gaz te dlirtë me dritë
nuk pashë as ujq as skile
n,shpinë,të tjetrit ,kush s’ish ngritë
të gjith pa hile punonin
rrezanisht hanin me meritë
atje sa drejt u shkollova
dhe mësova historinë
që rrjedhte veq me paqe
që rrënjë e kish ingjinë
nuk pashë kund pikë me gjaqe
as hile në gurë e dhe
atje si manushaqe
shpirti ishte me fe
se qdo gjë ishte ishte ari
as pshtymë nuk kishte në tjera fe
as gjëmim të ndoj fije bari
gjithkush pinte vet në kroje
nuk shtyhej askush n mbijetesë
atje të arit ishin qeshjet e hoje
atje kishte vetem besë
e ftoftsi nuk kishte as uri
se vet ishin veq hoje
as gjak kund nuk ish ngri
se diell ishin në’ qdo degë
n’ qdo fije kokërr e fletë
se edhe kokrrat të vogla në shegë
prej ari ishin në jetë
po un kur ju kam folë
në gjuhë dhimbje e ankimi
kur gjakun ua shpalosa
dhe gjurmë diskriminimi
ju fola për komb’ timin
ju thash se në europë
me pi na e dhan pelimin
gjakun t’ nxanun n’ copë
se laps s’ na lan as leter
se diell s’ na lan me pa
na e shuan hisen,e vjeter
prej t’ drejte na kan nda
e u fola për fat timin
me rrudha duke pa në dorë
a e pres thash ndonjë her gëzimin
me qenë i, lirë arbrorë
e ata me shpresa rreztare
më mbshtollen të, gjith me lot
më dhan dhe një gastare
me ujë lang rrezesh plot
e, më, lëmuen ato të dëshpruara qeliza
e, m, shartuan me rreze shpresë
më nisen ndër puhiza
me buzë e vaj un duke dënesë
se un arsye kisha për dënesje prore
se dhe më digjej i etnisë dhe
nga gjaku e loti i tokes arbrore
që derdhej pa fjashme rrëke
prandaj dënesjet rrezet mi kuptonin
e brushen leht ma kan shprushë
mos qajë më than leht më ledhatonin
i biri dardanes të së lashtes antike fushë
atje kam pa të pa anë
liri e fusha e,kroje
atje ndëgjuar ,nuk jan
urrejtjet ´me fjalë goje
dhe mua në krah të rrezes
me shpresa plot ngarkue
me gaz e, lot të shpreses
më than me ligjerue
më than të eci paqes
më than të flas i ,lirë
më than o i biri i paqes
o i biri i shqipes së lirë
edhe më porositen,me mbjellë ari ndër fe
gjithkah ku rrin hasmërisht ftoftsija
qdo gurë e zallë me e nxe
le të rrnoj mbi dhe nga dashurija
me than se duhet pritë
se stinët sjellin verë
me than n, curril me dritë
me u, bë cicërimë e, erë
më than që të mos thyhem
të pres ditë,të mirë
me askend të mos pshtyhem
te shkruaj me varg t ë, lirë
shkruar nga Xhelal Ferizi mërgimtari shumvjeqarë larg atdheut
Pendimi
|
Pendimi
DIKURë NUK E NJIHJA PENDIMIN kur preka gjithqka në arsye kur rrudhat e jetes të thella kur këngen e mësova nga djalli kur preka në teh të shpates kur e pashë në sy kur i pashë lutjet n, për varre kur e pashë mashtrimin kur e pashë se,pa meritë kur e pashë se fiton makutrija kur e pashë se mundin i, thashë at,herë pendimit kur i kam pa qeshjet me maska kur shekulli im u menqurua shkruan xhelal ferizi |
|
 |
Vetmia
|
Vetmia
shkruan xhelal ferizi
nëse ka në kët botë llahtarë që nuk kapërdihet ësht ajo vetmija ajo të bën vet me vete me folë vetmija armik i mbrendshëm i shpirtit vetmia e trembë edhe vdekjen trishtuese urreje vetminë luftojeni me shpata vetmija ësht ngjyra ma e zezë e pendimit vetmija ësht terri i zi që t’ kafshon vetmija ësht hije që ka lindë nga varret luftojeni vetminë ndërtoni kala harmonike shkruan xhelal ferizi nga mitrovica identiteti emri në qdo poezi lirikë apo poemë |
|
| |
  |
23-02-07, 09:57 kahdo me krah,imagjinarë kërkova
si krojet e mia nuk gjeta
kahdo mbi rreze të huaja,udhtova
sa shum rrugëtova e u treta
ku ta gjejë një shije sikur të fijeve të mia
të barit të fjeres që më flet
kut gjejë një vend siq ësht dardania
ku dhe ,e toka ,jan jetë
autori xhelal ferizi
Më thuani
Më thuani
autori xhelal ferizi nëpër vite me vargje shqiptare
ah më thuani o vise të mia
ah më thuani o ju hoje
më thuani o sy ju kah gjithsija
e ti gjuhë o magji goje
më thuani nxjerrni shkollen tuaj
edhe at laps imgjinate
pse në etni kur erdh i huaj
mbolli në degë aq qyqe nate
pse ka mbjellë aq shum tradhtarë
lirë tu i ble e lirë tu i shitë
pse aq shum bleu mercenarë
mos me e lanë kund t’ bardhë ndoj ditë
më thuaj o qielli i perendisë
pse shëmtimi mbinë mbi ne
ku jan zemrat e lirisë
që mbi tradhtarë nuk bien si rrfe
më thuaj o ti e famshmja e lashtë trimnija
pse po heshtë pushka e shqiptarit
pse s’ goditet ajo flliqsija
mu në ballë me i ra tradhtarit
më thuaj o zot që mbanë planete
ti që mbanë gravitacione
si ti gjejm kapak ksaj jete
pa tradhti e kult zezone
më thuaj o shtet qeveritarë
më thuaj o ligj që rrin mbi leter
pse po mbijnë kaq shum tradhtarë
që vallzojnë bashk me lugeter
tridhjet vjet po shkruaj me vija
tirdhjet vjet po pres me besë
kur do të humbë me farë tradhtija
që un i qetë me pendë të vdes
humbne shkrine shkrumbne digjni
ah ju troje ju ndihmoni
ju tradhtinë mos e përligjni
thani rrënjë ku mbjellë demoni
më thuani o troje pse nuk vritet
pse nuk shuhet përmbi dhe
pse tradhtisë koka si pritet
pse lulzon mbi kombe e fe
Xhelal Ferizi autori shqiptarë nga Mitrovica e Kosoves
autori i vargjeve shqiptare në mërgim
Kujdes lulja ebukurisë
|
Kujdesë lulja e bukurisë
Autori xhelal ferizi liriku në mërgim kujdes’ lulja e bukurisë mos gabo ndoj shpirtë me i lidhë palcen ruaja ndoj bujari pasanikut mos ja fal atij gjaku i rrrin ngri ai nuk njeh tjeter veq pare pulsi i tij rrrahë kah valuta se e joshë rrena e paraja trupi i tij askund nuk mbahet at e joshë dollarë metali nuk e joshë kund karajfile si me rrejtë si me vizllue sepse kshtu ja don zanati atij zemra i rrahë n’ë akull buka e tij po ësht mashtrimi ai han buken kah dredhia qanë me lot prej krokodili ai me llafe vizllon hile shpirti i tij i ftoft’ polarë autori Xhelal Ferizi një jetë me vargje shqiptare |
|
| |
|
|
Ti moj lulja e bukurisë
Ti moj lulja e bukurisë
autori xhelal ferizi liriku ne mergim
ti moj lulja e bukurisë
mos je yllë i dashurisë
a mos je si balli i arit
a mos je lulja e beharit
a mos lindë je në kopsht t’ mahnisë
mos je ngjyra e rrezanisë
a mos je rreze prej shtati
a mos je ndoj lule shpati
se ty fjala të del prej flete
a mos je ndoj lule jete
ndoshta në brigje të rrin kërcylli
kah ndoj lum n’ mes lugu a pylli
ndoshta je mu në buzë të zallit
të lajnë currilat n’ qehre t’ ballit
më thuaj moj lulja e qehre shendit
ti ma e bukura e atij vendit
a mos je ndoj curril hane
që ke pikë mbi tokë dardane
se buzqeshje kshtu s’ ësht pa
qysh se shekujt në tokë jan ra
qysh se nisë jan kohra e mote
s’ ësht pa art si qehreja e jote
nuk ësht pa kso bukurije
në art t’ diellit as n’ shend ingjije
as n’larmi ás n’ lule tjera
kahdo në vise shkon pranvera
kahdo shkojnë kto stinë t’ beharit
kahdo jan trojet t’ shqiptarit
kahdo shkojn yjet gazmore
matanë harqeve ylberore
nuk ësht pa lule freskije
as me gaz kshtu as me shije
as n ,mbretri të karajfilit
as ndër malet e bilbilit
nu k ësht pa kso lule shtroje
thue se rritë e le ndër kroje
aty dridhshëm ku bien biluret
vogël bardhat valë e skurret
kahdo bjen ajo skurrjela
mbi fletë tua e kordela
po ti qenke e bija e hanes
me gjuhë shqipe gjuhë të nanes
po ti qenke nën degë e pipe
ma e bukura lule shqipe
po ti e mahnitke at currilorin
valabardhë e zallinorin
kur ti në breg po e kthen fletë allin
po i mahnitë currila e zallin
edhe bregun pran kullimit
za ujëbardhë të gurgullimit
po ti qenke bardhafletë
qdo ujvare që i jep jetë
ke zbritë yjet pran burimit
gurabardhtë kah vala e vlimit
që si n ‘vlim derdhen bardhore
me ra n’ gurra zallinore
ti me të hapura ato larmi
paske dalë sa yj me shkri
paske dalë gojë hapë me lanë
tokë e dhe e diell e hanë
autori xhelal ferizi liriku neper vite me vargje
Mbasi malli m’ka pushtue
Mbasi malli m’ kish pushtue
autori Xhelal Ferizi me vargje shqiptare
mbasi i ndrruam me shkrim do llafe
edhe malli m’ kish pushtue
më erdhen lulet bashk me kafe
një dardane që’m’ ka dhurue
eh sa bukur ‘ mu duk shija
gota e ujit të tok’s shqiptare
thue se n’ shpirtë m’përfshiu mahnija
nga përhapja aromtare
kafja rrinte në mes tabaku
e ma kishte ngjyren të arit
nisi shqip e po më vlon gjaku
mbi zakonin e shqiptarit
edhe malli më rrjedhte në vena
porsi oda mu duk rrethana
mu kujtue shqipja n’ dy krena
e t’ shqipnisë ai dielli e hana
se q’m’përfshiu t’gjallë atmosfera
edhe uji si biluri
thue dy krah mi shpaloj era
shqip ku flasin dru e guri
thue se u shndrrova n’ gjeraqinë
thue se m’ dolen krah dy palë
me flutrue mbi etninë
t’ shqipnisë nanë mbi fiushë e mal
T’falem nderit qikë dardane
që ma dhe nji gjak vullneti
me gjuhen t’ bukur iliriane
gjerë që vlon si valë prej deti
ti kam borgj do yje ari
ti kam borgj do drita qielli
nji qëndisje n ‘gjuhë shqiptari
shqip do rreze nda prej dielli
ti kam borgj shpjehjet magjike
ti kam borgj do shprehje malli
ty shqipni moj nanë etnike
shqip ku flasin dheu e zalli
edhe ty lule shqiptare
që e ke fleten porsi vera
kto dhurata argjendare
që mi qon ty tu rrit ndera
po ti qenke shprehja e allit
që e ka lulja në mes kërcylli
ku me e gjetë nji tingull t’ mallit
që t’ shkrinë shqip siq shkrihet dylli
po e bëj zemer vilonen
po e bëj shpirtë edhe klarinetin
po i marr zog e kanarinen
e po e marr nji shpirtë sa detin
e në të gjitha kto visare
po e shartoj nji gjuhë kristale
gjuhen tonë në shqip amtare
ta sjell zogu n’ këngë mbi male
le ta sjell me t’ fala n’ sqep
si dhuratë prej mërgimtari
kalon male e shkrep më shkrep
le ta sjellë në trollë shqiptari
le ta sjellë prej mallit tim
prej zhuritjes ku jam djegë
le t’ja kndoj shqip dheut tim
kah shqipnija degë më degë
e kur të ulet me pushue
nënë ato hije e nën qershija
kah t’ pin ujin krue m’ë krue
shqip ku rrjedh n ‘valë bukurija
autori xhelal ferizi në mërgim
liriku
-
Së fundmi
-
Lidhje
-
Arkiva
- Qershor 2010 (22)
- Maj 2010 (25)
- Prill 2010 (170)
- Mars 2010 (64)
- Shkurt 2010 (235)
- Janar 2010 (144)
- Dhjetor 2009 (192)
- Nëntor 2009 (128)
- Gusht 2009 (1)
- Korrik 2009 (17)
- Qershor 2009 (31)
- Prill 2009 (8)
-
Kategori
-
RSS
Entries RSS
Comments RSS
blogu xhelal ferizi 