Pendimi

Pendimi DIKURë NUK E NJIHJA PENDIMIN se shekullin e kisha të ri por kur thellë e njoha ,përvlimin at,her ,fillova me u shkri kur preka gjithqka në arsye edhe detin me pendë e,gjyqe kur nisa buken me thye ndër hijet ku kndonin qyqe kur rrudhat e jetes të thella i preka me joshje me cak kur zemrat e zeza shpella i pashë me të larmishmin gjak kur këngen e mësova nga djalli kur engjujt i pashë si heshtin kur preka në shekuj halli kur pashë satanin t’ kerleshtin kur preka në teh të shpates kur penden e futa me maje kur rashë për dhe monopates pendimet mu shndrruan në vaje kur e pashë në sy falltorin me kozmetikë kur e pashë ,fjalen nën dry fillova pendueshëm me ikë kur i pashë lutjet n, për varre e gjamët ,duke shkulur flok kur pashë sa turpe e marrre e gjakun mbi borzilok kur e pashë mashtrimin në krye të vendit ,nderohej kur e,kam pa,të rrejshmin betimin brrylas mbi fron që afrohej kur e pashë se,pa meritë ne maja njitet i ligu i drejti po kjanë për qdo ditë mu kput,nga dy brigjet vigu kur e pashë se fiton makutrija fiton gjithmonë bizari q, më duhet o qiell drejtësija kur nga goja ma merr tradhtari kur e pashë se mundin s’ ta njohin as qiell as mot kur e pashë s e fundin ta shkruuajn,dyftyrshat me lot i, thashë at,herë pendimit ma heret ku ishe ti me pendë të thellë të qortimit e gjuajta vonueshëm në bri kur i kam pa qeshjet me maska zgërdhirjet e engjujve nga halli kur kam pa duke u bë shqipet laraska në thundër,te pandershmit kah rënkojnë dheu e zalli kur shekulli im u menqurua me thijat e tijë të vona pendimi q ë, mu afrua nuk ishte ma ,pranë ´´kohë e jona shkruan xhelal ferizi tutulli pendimi