kur shkova në diell

Kur shkova në diell

Shkruan  Xhelal Ferizi

nga etja për dritë shkova drejt e në diell
duke ecë me flatra duke ikë nga errsira
dhe sa ma lart,duke ikur ,flutrim, nëpër qiell
më doli para rrezëtarja,krahlira

u quente kështu përcjell’sja e miqve,ajo shoqëruese  diellore
që kishte trup rrezje zemër rrezje ,e strukturë
si në shpirtë si në gjak rrreze,ishte ,ajo rrezatore
ma shkriu vuajtjen të tokes ,dhe lotin si gurë
kur hyra në mbretri me një dënesje dheu në,qerpik
me ligj të tokes së ftoft,me gjuhë të pakuptim
mendova se më shohin urrejteshëm si armik
më sollën një engjull n’ ,përkthim
e cila  diellit ankesat e mija ia përkthen
përse un në tokë nisa e  thash përse  nëpër krim
pse o diell me ecë po na len
pse o diell përse po na nxenë
  dhe kur shekuj me fakte i  shpalosa toksorë dëshmueshëm me gjak
e letrat e globit  me plot njerzore  intriga
viktima e foshnjeve të therrura në të shtëpisë prak
e tjera fakte të liga
që toka i mbanë në kazanin e saj ferr  pa ndërgjegje
i ushqen,me urrejtje në mes  kombesh  e,me urrjetje në fe 
po pse i thash  o ju drita jepni privilegje
pse falni ju dritë për token me   dhe
dhe ata në një gjuhë qiellore
rreztare sa e lehtë për gjak
si lulja kur lëmon me aromë
e flladi që frynë ngapak
ashtu disi në gjak lmueshëm më fliste
përkthimi aq ma gjik ,si fyell
mendova se dikush më pëshpëriste
si qiellit   ndritshëm që i flet’ ai yllë
më dhan ujë rreztarë me   rreze me pi
për gjak më dhan do lëng drite
dhe rreze si ujë currili
që në’ për kroje të arit rrezanish rridhte
atje gjithqka ishte e arit
si kroni si ujë si ato pika
si shiu e dhe rrushi ngjyrë ari
me rreze ishte antika
dhe më shtruan në shtrat dukati me fjetë
do lule plot diell e që pëshpërisnin
dhe vuajtje nuk pashë në at jetë
veq drita që qdo gjë qëndisnin
me prekë askund nuk prekja
n’ flutrim shkoja me  rreze me ari
nga askush mbrapa nuk u ndjekja

atje vetëm paqe kishte    
me rreze më mbahej damari
mandej në gjuhë të lashtësisë
që e përqonin rrezet n’ kuvend
ju thash se jam i etnisë
që ësht një pllëmbë e vendë
atje thash në troje të lashta
ku poshtë e shihni at shtresë
ku më lindi mishi e rrashta
atje u rrita me besë
atje në trojet e t’ par’ve
ku guri më njeh n’ meditim
un jam i fisit t’ shqiptarve
që loti më rrjedhë në mërgim
ma qitni ju thash një fat
me shije  tjera orbite
më jepni at drit me uratë
të mos më blejnë djajt me mite
e token ma kthe me hise
pse gjygj i keq më ra  rrisk
mos me le pa komb e fise
o diell i arit si disk
kështu nëpër gurë  rreztarë mahnije
që i kishin ata si kolor
kam folë me gjuhë etnije
kam prekë dhe diellin me dorë

e kur u shtruen të mirat
e,kur të mirat ushqime

erdhen rrezet dorë lirat
për miq erdhen n ,shërbim
o zot sa ,shum ndriqime
shërbenin me plot argëtim
shtat dit e shtat net rreztare
në jastek e jorgan n’ pupla ari
shtëpit me i far ere dehë’tare
n’ hapsir,po rrinin mbi bari
një bari si erë që ushqehej
me dritë të  lëmueshme me brushë
një lëvizje e lehtë që i ndjehej
qdo fije si një ëngjëllushë
dhe takova të gjitha shtresat
ju fola për tokën tonë
ju thash se në shekuj ngatrresat
një akull pa shpirtë na i shtreson
ai ësht një sipërfaqe
që mbulon shum gurë e dhe
nuk ka kund manushaqe
i druejn shum kombe e fe

dhe ësht akull ma i ngriri

që vjen nga moska  e sibiri
ju fola për moskë e parisin
berlinin në hartë e n’ kongres
ua tregova me gjak e lot plisin
dhe prerjen me thik në besë
e hapin’ tim të vajtueshem
e fundin tim pa cak
dridhshëm e dënesshëm pendueshëm
por faktet ua shkrova pa lak
ju thash se në pragun tonë
kan ardhë lugat e klanorë
ju thash se mbetë jemi vonë
të lidhur me këmbë e dorë
kur lotin tim për qudi
në ari e kthenin tue pikë
ngrihej si kokërr ingji
e shpresen s e,lente me ikë
kështu me shum të mira
të ëmbla fjalë diellore
kah vinin ëngjëllushat krah’lira
m,përkthenin gjuhen arbnore
sa mirë në shtat dit u ndjeva
me shum ngjyra ,e ,puhi
me rreze të lëngshme u ushqeva

n , t,pa’fundem,at dritë rrokulli
dhe pashë aty jetë pa gjyqe
ku ari ishte qdo shpirtë
atje nuk kishte kryqe
as gjveshje as prishje e shumfytyrsha të pështirtë

aty  gjithqka ishte rreztore

aty gjithqka ishte paqsore

atje nuk kishte vrastarë

të gjith ishin rrezatarë
atje ishte kullue
jeta me ari plot
atje gurr e krue
prej arit po rrjedhte si vesa  
as dhun nuk pashë as hile
veq gaz te dlirtë me dritë
nuk pashë as ujq as skile
n,shpinë,të tjetrit ,kush s’ish ngritë

të gjith pa hile punonin

rrezanisht hanin me meritë

atje sa drejt u shkollova
dhe mësova historinë
që rrjedhte veq me paqe
që rrënjë e kish ingjinë
nuk pashë kund pikë me gjaqe
as hile në gurë e  dhe

atje si manushaqe

shpirti ishte me fe
se qdo gjë ishte ishte ari
as pshtymë nuk kishte  në tjera fe
as gjëmim të ndoj fije bari
gjithkush pinte vet në kroje

nuk shtyhej askush n mbijetesë

atje të arit ishin qeshjet e hoje

atje kishte vetem besë
e ftoftsi  nuk kishte as  uri
se vet ishin veq hoje
as gjak kund nuk ish ngri
se diell ishin në’ qdo degë
n’ qdo fije kokërr e fletë
se edhe kokrrat të vogla në shegë
prej ari ishin në jetë
po un kur ju kam folë
në gjuhë dhimbje e ankimi
kur gjakun ua shpalosa
dhe gjurmë diskriminimi
ju fola për komb’ timin
ju thash se në europë
me pi na e dhan pelimin
gjakun t’ nxanun n’ copë
se laps s’ na lan as leter
se diell s’ na lan me pa
na e shuan hisen,e vjeter
prej t’ drejte na kan nda
e u fola për fat timin
me rrudha duke  pa në dorë
a e pres thash ndonjë her gëzimin
me qenë i, lirë arbrorë
e ata me shpresa rreztare
më mbshtollen të, gjith me lot
më dhan dhe një gastare
me ujë lang rrezesh plot
e, më, lëmuen ato të dëshpruara qeliza
e, m, shartuan me  rreze  shpresë
më nisen ndër puhiza
me buzë e vaj un duke  dënesë

se un arsye kisha për dënesje   prore

se dhe më digjej i etnisë dhe

nga gjaku e loti i tokes  arbrore

që derdhej pa fjashme rrëke

prandaj dënesjet rrezet mi kuptonin

e brushen leht ma kan shprushë

mos qajë më than leht më ledhatonin

i biri dardanes  të së lashtes antike  fushë
atje kam pa të pa anë
liri e fusha e,kroje
atje ndëgjuar ,nuk jan
urrejtjet ´me fjalë goje
dhe mua në krah të rrezes
me shpresa plot ngarkue
me gaz e, lot të shpreses
më than me ligjerue
më than të eci paqes
më than të flas i ,lirë
më than  o i biri  i paqes
o i biri i shqipes së lirë
edhe më porositen,me mbjellë ari ndër fe
gjithkah ku rrin hasmërisht ftoftsija
qdo gurë e zallë me e nxe

le të rrnoj mbi dhe nga dashurija
me than se duhet pritë
se stinët sjellin verë
me than n, curril me dritë
me u, bë cicërimë e, erë
më than që të mos thyhem
të pres ditë,të mirë
me askend të mos pshtyhem
te shkruaj me varg t ë, lirë

shkruar nga  Xhelal Ferizi mërgimtari shumvjeqarë larg atdheut