JO NUK MUNDEM

 

Jo nuk mundem

shkruar nga xhelal ferizi

Jo nuk mundem jo për besë
pi mbjellë shpirtit nji mëngjes
nji mëngjes nji ag rreztarë
penden time pa e vlue në arë
se ktu  m’ doli nji lloj  frymzimi
qe i bën t’ flasin kto germa shkrimi
ktu ka dalë nji zog shqiptari
që me  që nga zemra qenka  ari
e e ka shkri nji art t’ vërtetë
disa shije   e lule n’ fletë
aty i pashë do simbolika
thue kan zbritë nga vet magjika
disa ngjyra  si  gjak ari
si do shpirta qehlibari
do lloj  fletësh me do lule
zot i madh se q’ më përkule
me kët art e me kto vija
mora hua un nga ingjija
disa germa nga dritsija
edhe i lidha ktu me fjalë
n’ kët përshkrim ma mirë me dalë
me ja dhanë kti arti vleren
n’ ndihmë kam thirrë me fjalë pranveren

edhe kam thirrë ma të bukurin ftue

mandej nisa me i përshkrue

her ne fjalë yli her ne fjalë ftoni

her n fjalë shege e panteoni
edhe po sillem e po vuaj
si ma bukur ta përshkruaj
ktu po i shoh do valë me vlime
disa vija si  zbukurime
oh sa t’ thella imagjinime
ku një flutur me krih ngjyrë’arë
paska ra përmbi nektarë

ku flet shqip trolli shqiptarë

e mbi lule po shetitë

mbrapa i shkojnë yjet me dritë

i shkon arti i shkon ingjija

kah flutron kjo kah etnija

aq mahnisht ku rrin shqipnija

me pjesë të saja bija nane 

qamëri e tokë dardane

mandej tjera vise etnike

shkonte flutra harmonike

ajo me gazë mbi tokë shqiptare

shkonte lirshem mbi nektare
disi lirshëm pa djallzi
 i thithte lulet  n’ bukuri
ah mëlmeset me afshri
plot me thihtje disi t’ lehta
me dy krah përmbledhë kah vetja
aq e lirshme e shkujdesë
hiq pa u drue se prehet n’ besë

pin mbi lule pin mbi vesë

edhe mbledhë si n’ mjaltë e hoje

kah n’dy krah shkon si një loje

tu u perdredhë me të bukura pika

mbarap i shkojnë shum stilistika

që me stil ajo perendija

i kish qendisë kah rrin etnija

ato ishin disa tjera

do bilbil qe i kish pranvera

edhe shpezë e do lojtare

bilbilesha larmitare

prandaj lozte kjo ne hare

kahdo shkonte permbi dhe

edhe dredhte mbi qetina

permbi gongje e  rosmarina

pinte ujë mandej kah zalli

shkonte ne lule portokalli

bridhte edilte mbi qetina

fort lakmi ja kishte stina

fort lakmi ja kishte dielli

re te bardha e  i kaltri qielli

se me krah kjo i kish habitë

kah flutronte mbi selitë

ku shkelqenin kullimtare

bukuritë mbi tokë shqiptare

e mbas saj shkonte bardhsija

shkonde shendi e dashurija

dashurija përmbi dhe

kah ka zemra t’ moshes t’ re

se shum qifte andej mbi fusha

disa  vasha engjellusha

qe me te dashurë t zemres  t tyre

kur e shihnin  ksaj natyre

kah ajo ne krah me me pipka  dredhte

kah n’ nektare frutin mbledhte

kta nga zemra me fjalë të lira

i kan thanë se je ma  e mira

se ti je per bukurinë

porsi sharm që i jep mahninë

prandaj shum ekan lavdrue

ehde bilbilat tue cicrue

e ka folë per te edhe mali

edhe hana nji her e ndali

te ja lavdroj po kraht me pika

kur e pau gurranika

n ghurranike ujë tue pi

ja dhuroj një yllë te ri

ja dhuroj  shum fjalë argjendi

i tha ma e bukura e kti vendi

i ka thurë shum fjalë  e vlera

ti ma e bukura nder pranvera

ja kalon  ti i tha bilbilit

edhe sharmit t’ karajfilit
po kjo ësht një flutur e bardhë
ktu n’ mbretri plot shend  ka ardhë
langje t ‘bardha rrin tue pi
fluturbardha plot hjeshi
disi më  duket si në dardanë
esht ky vend o e bardha zanë
ku t’ bekojnë ty diell e hanë
prandaj ktu un u frymzova
bashk me valët u rrymova
kur aty në ato dritë’valë
shum rrymime shartue n’ fjalë
kraht  e flutres i kan ndalë
prandaj vargu m’ vloj në gji
n’ kët simbol si nji ingji
me valë të vogla që përdridhen
e dy krih t’ flutres ku lidhen
aty lart e përmbi të sajë shpinë

kah shpaloste bukurinë
me simbol në t’ ‘bukuren stinë
kah e vizllon me vija ari
kët përshkrim veq n’ gjuhë shqiptari
n’ tjetër gjuhë nuk e kthen jeta

veq n’ gjuhë dieli rrezenxehta
kto lul’bardha n’ t’ bardha fleta

mundet arti i tijë prej ari

me i spjegue në gjuhë shqiptari
N’ kto rymime leht  që dridhen
n’ndoj gjuhë tjetër jo nuk lidhen
veqse në gjuhë t’ bukur t’ shqiptarit
me kto fletë e vija të arit
kto simbole e simbolika
mund ti shkruaj veq ylli n’ pika
ylli i shqipes jo ndoj tjeter
mbi shqipni në tokë të vjeter
mbi etnike ku e gzon hanen
ku e sheh qielli etni nanen

ku flet era e kendshme e detit

ku kalliri i bereqetit

i mahnitë brushat ma të mira

kahdo ka nder kombe t’ lira

edhe trojet nderkombtare

kur kjo qelë hjeshinë shqiptare

kur shpalosë shtrirjen të ‘hanes

ku bjen  ujë e  kokrrat t’ ranes

ku bien hgurrat me burime

kah flet shqip etnija  trime

prandaj un jo zemres time

S’ mud t’bëj ballë pa i mbjellë fjalë

e me i shkri për fushë e mal

pa folë shqip si pika e arit

pa i lavdrue lulet t’ beharit

dallëndyshet mbi fole

kahdo viset ku jam le

ku m’ ka msue nana shqiptare

me ligjrue në gjuhë amtare

siq ligjron mbi shegë lajmtari

ai bilbil n’ pranverë ma i pari

që cicron e del me ftesa

që fton fletë e i fton vesa

si diamante që mbajnë hjeshi

si kullimi n’ bukuri

si një lot gurre me dritë

si curril  mbi fletë me rrshqitë

ashtu rrshqet edhe tash lmue

fjala shqip që jam tue shkrue

jam tue shkrue n’ gjuhë argjentare

dua me e mbjellë n’zemra shqiptare

dua me e mbjellë neper ylbera

shqip kah bjen po vala e era

me erlehtë e ajo puhija

kah etnike shndritë shqipnija

dua me me mbjellë porsi lot hane

shqip me art e me gjuhë nane

me i hjeshue trojet dardane

edhe vendin kahdo etnik

prej sarande n’ kaqanik

prej ku e ndanë megja luginen

mitrovicë edhe janinen

le t’ kndoj shqipja brez me brez

në albanik deri n’ prevezë

le të hjedhë me drita valle

shqip ti gzoj po gurë e zalle

le ta gzoj shkambin e gurin

le ta mbajë zemra flamurin

e porsi shega pran ujvare

ti jep gjak e gjuhë shqiptare 

Autori Xhelal Ferizi ne mergim

deshta te shkruaj vetem # lirik+
por me nxiti vjeshta
kur thot nes ekto vargje jan tuajat
po tekujt mund te jen keto vargje qe jan me mija
perveq te mijat o vjeshta e forumit vashë e re

Abaz Ibrahimit

Abaz Ibrahimit

 

Kushtuar dëshmorit  të kombit  për liri

 

 nga autori Xhelal Ferizi në mërgim

 

Dil  e  mos hesht o fjala   e tokes prej   burimit

Pse  rrin   rrin   sot nuk del nga ata gurë e dhe

Pse nuk shkrepë sot për lavdinë e Abaz Ibrahimit

Dëshmorë  që ra  n ë moshen e re

 

 

Pse heshtni o gurë  e qehre  e rrudha të ksaj  toke

Pse rrini sot pa fjalë dhimbshëm në pikë të hallit

Abaz Ibrahimi ra për kosoven loke

Fol o dhe i përgjakur e ju kokrra të zallit

 

Folni o ju degë të drujve e ju  fletë të holla e secili pip

Folni o ju druj me qehre shqiptare e me rrema  trup  hollë

Abaz ibrahimi ra për tokën mëmë e për gjuhen shqip

Aty ra  te drita e dijes    pse nuk flet o shkollë

 

Në shërbim Abazi ra të lirisë në shërbim të atdheut

Qetnikët ju turren me  makinë  hekuri e qeliku me rrota

E shtypen pa mëshirë kët stërnip të  skenderbeut

Por ky vdiq me fjalen liri në gojë le ta din gjith  bota

 

e shtypen  karpatian  kur ky  po thrriste fjalen atdhe liri

kur nga thirrjet e tij dhimbshëm po përlotej edhe qielli

e toka  e të parve e ndjente  me plot dhimbshuri

kur ra abazi  qau  at dit e dënesi  dielli

 

gjandart qetnik serbijan të e veshur në hekur me zemër të egër  barbare

u turren andej kah Abazi me  dhëmbët e shtrënguar shoven

kur ky brohoriste fuqishëm për token  e lashtë shqiptare

Abazi  i përgjakur për dhe të shejt   thrriste po vjen liria po vjen

 

pansllaviani prap hypte përmbi te me rrota qeliku

Abazi thrriste demokraci liri liri

e nuk ndalej duke e shtypur  gjakatari armiku

  e Abazit përgjakshëm thirrja  at dit   ishte’ etnike o mëmë shqipëri

 

 

Abazi thrriste me kushtrim  armiku  e shkelte me rrota qeliku

por e përgjakur e abazit fjala ishte amanet 

dhe prap mbi te po shfrynte barbarisht   vrastari armiku

kur ky po fliste përgjakshëm shqip me dheun e vet

 

Abazi  i shtypur policët barbar karpatian hypur mbi makinë

pa mëshir po e bluanin kët të shqipes skyfter

at dit ne oborrin e shkolles  jan betue kohra e shekuj  e stinë

Abazi i biri i shqipes i gjallë per ne  do të jet për herë

 

 

 

gjaku po  i rrjedhte Abaz Ibrahimit e mbanin të plagosur vllezer e shokë

ai po vdiste përgjakshëm si dëshmorë

demokraci liri thrriste e permendte  mëmën tokë

me gjak po e  shkruante  amanetin mbi dheun e përgjakur arbrorë

 

toka at dit  bashk me zallina e gurë e shkruan edhe nji martir

lashtsia e jonë nëpër shekuj  shtoj një emër në flijim

foli at dit pergjakshëm e  qau guri  e  druri  ilir

se ra për dheun e  dashur edhe një dëshmorë  trim

 

thonë se  e kan pa edhe sytë e hanes

kur po vdiste abazi me të fundit amanet

shqip kur pof liste  në gjuhen e nanes

yjet kan dëshmuar vet

 

e dëshmoi edhe guri e qetinat me lisa

e dëshmoi edhe vepra  e tij e qendreses

Abazi ra për etninë me plisa

me fjalen atdhe në gjirin e beses

 

tokes ja fali   abazi gjakun  trollit  të dashur etnik

kosoves martire ja fali të shtrejtë jeten

armiku e vrau abazin me hekur e qelik

por veprat gjallë  do ti mbeten